Fragment artykułu:
Nie każdy człowiek posiada umiejętności porozumiewania się za pomocą mowy. Ograniczenia fizyczne, niepełnosprawność intelektualna, przebyte choroby – to tylko niektóre czynniki zaburzające możliwość komunikowania się za pomocą słów. To właśnie dla tych pacjentów powstały sposoby różnego rodzaju komunikacji, gdzie nie zawsze przekaźnikiem jest słowo mówione.
Komunikacja stanowi niezwykle ważny element codziennego życia i wpływa na dobre samopoczucie. Jest również narzędziem, za pomocą którego można nawiązywać przyjaźnie. Brak kontaktu poprzez mowę utrudnia dziecku nawiązywanie kontaktu interpersonalnego oraz zabawy z rówieśnikami. Rozmowy ograniczają się często do zadawania konkretnych pytań, na które osoba niemówiąca lub z ograniczonymi możliwościami komunikowania się może odpowiadać przecząco lub twierdząco, skinąć głową na TAK lub pokiwać na NIE. W takiej sytuacji nie można mówić o rozmowie w pełnym tego słowa znaczeniu.
AAC – Augmentative and Alternative Communication – komunikacja wspomagająca i alternatywna – oba terminy odnoszą się do wspomagania, a także zastępowania mowy w przypadku jej całkowitego braku, a także do sposobu oraz wyboru metody porozumiewania się z otoczeniem. Komunikacja wspomagająca ma za zadanie pomagać osobom, które mają problemy z artykulacją, ich mowa jest trudna do zrozumienia, a komunikaty mało czytelne. Jej celem jest ułatwienie „dialogu” z otoczeniem, jest to pewna alternatywa, sposób i metoda na skuteczne zaistnienie w środowisku przedszkolnym, klasowym, rodzinnym. Stwarza możliwość zaistnienia dziecku (dorosłemu) pomimo ograniczeń, brania w miarę możliwości pełnego i aktywnego udziału w zajęciach, zabawie, a także w życiu towarzyskim.
Znamy różne sposoby i metody komunikowania się, które musimy dobrać stosownie do możliwości ucznia-pacjenta. Wymaga to obserwacji, sprawdzenia możliwości fizycznych, sprawności motorycznych i intelektualnych. Do wyboru mamy wiele sposobów nadawczych, między innymi mimikę, dotyk, słuch, gest. Wybór zależy od wcześniej wspomnianego stanu psychofizycznego dziecka oraz nauczyciela, który będzie wprowadzał małego człowieka w tajniki AAC. Najważniejsze jest to, aby komunikacja była nastawiona na osiąganie zamierzonego celu.

W dalszej części artykułu zapoznamy się z charakterystyką następujących metod: MAKATON (jedna z metod przeznaczonych do wspomagania komunikacji u osób z różnego rodzaju zaburzeniami w rozwoju mowy oraz języka), z Symbolami Blissa (symbole Blissa znalazły swoje zastosowanie zwłaszcza u pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym, niepełnosprawnością ruchową), z systemem PCS oraz sposobem komunikowania się za pomocą piktogramów.

Objętość artykułu: 3 strony.