Zapraszamy do lektury kolejnego artykułu z nowego cyklu „Sprzymierzeńcy w wychowaniu”!

Fragment artykułu:
W jaki sposób nauczyciele i przedszkole, jako instytucja reprezentowana przez dyrektora, mogą otwierać się na społeczność rodziców? Jak mogą wpływać na rozwój ich orientacji pedagogicznych, wyznaczających aktywne współuczestnictwo w procesie edukacyjnym dzieci? Jaki typ aktywności powinni prezentować, by sprzyjać temu zjawisku? Próba udzielenia odpowiedzi na te pytania może łączyć się z określeniem zadań nauczyciela i przedszkola w rozwijaniu współuczestnictwa rodziców w edukacji dzieci.
Doniosłość znaczenia instytucjonalnych podmiotów edukacji dziecka, czyli nauczycieli, dyrektorów przedszkola jest sprawą oczywistą, nie wymagającą szerszej argumentacji. W związku z tym warto poświecić więcej uwagi zjawisku efektywnego wpływu nauczycieli na aktywne współuczestnictwo rodziców w edukacji dzieci. Zasadniczym fundamentem, na którym można budować zorientowanie rodziców na partycypowanie w edukacji dzieci, jest otwarcie się jednych podmiotów edukacyjnych na drugie. Chodzi o otwarcie dające podstawy komunikacji, efektywnego dialogu, poczucia sensu wspólnych działań. Pisze o takim otwarciu filozof dialogu Martin Buber, wskazując sferę „pomiędzy”, która pojawia się np. w takiej rozmowie wychowawcy z wychowankiem, kiedy ten pierwszy, zadawszy pytanie, czeka na każdą, nawet najbardziej niespodziewaną odpowiedź drugiego. „Pomiędzy” powstaje w warunkach całkowitej akceptacji drugiego i woli współdziałania. Dotyczy każdej ze stron omawianych tu relacji, i jest sferą tak samo ważną dla rozwoju dzieci, rodziców i nauczycieli. Wszyscy oni powinni zachowywać wspomniane otwarcie we wzajemnych kontaktach, dając sobie szansę na prawdziwy dialog. Rozwój nas jako poszczególnych części wspólnego świata,
dzielących go zgodnie z innymi, przebiega na płaszczyźnie takiego właśnie „prawdziwego” dialogu, łączącego wysiłek zrozumienia z akceptacją i wolą współdziałania. Dialog ten jest nam wszystkim potrzebny, ale zarazem niełatwy do osiągnięcia, co nie powinno jednak zrażać i stanowić powodu do zaniechania go, lecz raczej – do podejmowania inspirujących działań w tym zakresie.

W dalszej części artykułu przeczytamy o:

• informowaniu rodziców o ich organizacyjno-prawnych możliwościach wpływu na całokształt warunków edukacji dziecka;
• udostępnianiu wszystkich dziedzin życia przedszkola zorganizowanemu wpływowi rodziców;
• okazywaniu przyzwolenia na wpływ rodziców w zakresie wszystkich zagadnień związanych z organizacją funkcjonowania przedszkola oraz z procesem edukacyjnym dziecka;
• dostrzeganiu w rodzicach naturalnych sprzymierzeńców w pracy z dziećmi;
• podtrzymywaniu gotowości rodziców do współpracy;
• umożliwianiu dokonywania wyborów;
• współdecydowanie rodziców o sprawach dotyczących procesu edukacji dziecka;
• dynamiczny rozwój dzieci, rodziców i nauczycieli w toku wzajemnych kontaktów, we wspólnym działaniu na płaszczyźnie edukacji dziecka;
• zachowaniu tendencji do dzielenia odpowiedzialności za współpracę.