Fragment artykułu:
Mowa nie jest umiejętnością wrodzoną, osiągnięcie prawidłowego stanu mowy uwarunkowane jest określonymi czynnikami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Barbara Sawa zalicza do nich: prawidłowo ukształtowany aparat mowy, prawidłowo  ukształtowany ośrodkowy układ nerwowy, prawidłowo funkcjonujący narząd słuchu, prawidłowy rozwój umysłowy, prawidłowe warunki środowiskowe i wychowawcze.
(…) Aby zapobiec ewentualnemu opóźnieniu w rozwoju mowy bądź nieprawidłowościom językowym, w tym wadom wymowy, dobrze jest mówić do dziecka już od chwili narodzin, rozmawiać z nim, śpiewać np. kołysanki lub nucić melodie. Można wówczas zaobserwować w komunikacji zwrotnej mowę dziecka przejawiającą się poprzez mimikę twarzy, mowę ciała, głużenie, gaworzenie. Jest to znak, że dziecko nawiązało z nami kontakt werbalny, który będzie się rozwijał w toku jego rozwoju.
Na prawidłowy rozwój mowy dziecka wpływa niewątpliwie także sposób, w jaki się do niego zwracamy. Ważne jest, aby mówić w miarę możliwości na wprost twarzy dziecka, na jego poziomie, np. kucając, tak aby miało możliwość obserwacji twarzy mówcy, jego artykulacji podczas wypowiadania słów czy też zdań. Ważna jest, o ile nie najważniejsza, intonacja, jaką stosujemy podczas kontaktów słownych z dzieckiem, nasze gesty i rytm mowy. Nie należy stosować szybkich, samorzutnych poleceń, gdyż dziecko zwyczajnie może błędnie odebrać komunikat, a w najgorszym razie – nie zrozumieć treści takiej wypowiedzi. Wówczas może
w nim narastać niechęć do mówienia.

W dalszej części artykułu zapoznamy się z:
- charakterystyką czterech okresów rozwoju mowy;
- elementami i możliwościami wspomagania rozwoju mowy u dziecka;
- przykładami ćwiczeń z zakresu tzw. gimnastyki buzi i języka.

Objętość artykułu: 3 strony.