Doskonały materiał do przekazania rodzicom w ramach tzw. pedagogizacji. Wzbogaci także nauczycielką wiedzę. Znajdziemy w nim odpowiedzi na pytania: czym jest osobowość, czy można nad nią pracować i kto ma na nią wpływ. Dowiemy się m.in., kiedy rozwija się osobowość u dziecka, czy rola, jaką pełnimy, zmienia naszą osobowość, czy przedszkole jest najważniejszym okresem w rozwoju osobowości i czy może mieć na jej rozwój wpływ.
Psychologia osobowości jest dziedziną obejmującą całościowo życie psychiczne. Uwzględnia oddziaływania środowiska społecznego na jednostkę, w którym ona egzystuje. Definicji osobowości jest tak dużo, że zajęłyby kilka tomów książek. Według S. Sieka struktura osobowości to: ,,(…) spoista organizacja obejmująca całokształt życia psychicznego jednostki, takiej w której występują elementy: RÓŻNE JAKOŚCIOWO (temperament, charakter, potrzeby, wola, postawy, emocje, systemy ego, ukierunkowania, uzdolnienia), ZŁOŻONE, WEWNĘTRZNIE SPÓJNE, WZGLĘDNIE TRWAŁE, określane jako schematy reagowania, cechy, wymiary i typy, które mogą pozostawać we wzajemnych związkach o charakterze DYNAMICZNYM, KORELACJI I PRZYCZYNOWYM” (Siek, 1986a, s. 10). Skomplikowane, prawda? jakżeby – definicja ta jest skomplikowana także m.in. dlatego, iż każda jednostka wyróżnia się spośród innych, egzystujących obok niej jednostek, swoim niepowtarzalnym zbiorem komponentów. Jest wyposażona w inne cechy temperamentalne, inne cechy charakteru, inne popędy i potrzeby, specyficzne uzdolnienia i różne właściwości obrazu własnej osoby. Dlatego też każde dziecko jest inne. Nawet rodzice bliźniaków dostrzegają różnice w zachowaniu i usposobieniu swoich dzieci: „Kacperek taki spokojny…, a Marysia taki szatan, po kim oni to mają?”. Jak to się zatem dzieje? Co powoduje, że nasze dzieci są różne? Literatura dotycząca psychologii osobowości wymienia różne procesy prowadzące do uformowania osobowości, są to m.in.: dojrzewanie, warunkowanie, uczenie się, uspołecznienie, przystosowanie, adaptacja, naśladowanie, identyfikacji i wiele innych (Siek, 1986b, s. 9). Wśród czynników determinujących rozwój cech osobowości wymienia się zaś m.in.: gruczoły dokrewne, określony typ układu nerwowego, rodzinę i dziedziczenie. Jesteśmy zatem zbiorem cech, które dostaliśmy w spadku od rodziców, dziadków, a nawet pradziadków. Urodziliśmy się z określonym typem temperamentu (choleryk, melancholik, sangwinik, typ mieszany), a w toku życia jesteśmy uspołeczniani, uczymy się określonych zachowań, a także wpajamy sobie określone etykiety dotyczące wyglądu, zachowania, przekazywane nam przez otoczenie. W wyniku uczenia się i dojrzewania dziecko nabywa tendencje reagowania, podobne u wszystkich ludzi. Nie są one zależne od kraju czy klasy społecznej. Za przykład można podać np. zdobycie zaufania do kogoś czy spostrzegawczość. Nauce podlegają jednak również takie umiejętności, jak np. grzecznościowe formy zachowania czy okazywanie miłości. Niektóre nabyte doświadczenia dziecko pamięta przez całe życie, inne tylko przez chwilę. Dzięki tym dwóm procesom jednostka umie nabywać i modyfikować nowe schematy reagowania.