Zabawa i jej niezwykły rekwizyt, jakim jest nawet najskromniejsza zabawka, to odrębny problem, któremu (zarówno w przypadku dzieci o prawidłowym, jak i zaburzonym procesie rozwoju) jak dotąd ani w teorii, ani w praktyce nie poświęcono tyle miejsca i uwagi, na ile zasługuje.
Od lat toczy się otwarta dyskusja pomiędzy psychologami, pedagogami, filozofami i antropologami na temat, czym jest, a czym w istocie nie jest zabawa jako zjawisko poznania i nieodzowny atrybut zabawy – zwyczajna dziecięca zabawka. Zanim więc przejdę do zasadniczego wątku niniejszego opracowania związanego z zabawką będącą niezbędnym akcesorium, które samo w sobie stanowi element wystarczający dziecku do tego, aby się mogło bawić bez końca, chciałabym słów kilka poświęcić samej zabawie. Zabawa jest w zasadzie jedynym kryterium, wedle którego dany przedmiot można uznać za zabawkę, której cel i miejsce w zabawie wyznacza samo bawiące się dziecko.

W artykule przedstawiono definicje zabawy i zabawki, ale przede wszystkim poruszono problem zabawki jako istotnego narzędzia w procesie rozwoju dziecka specjalnej troski. Przedstawiono cechy, jakie powinna spełniać zabawka przeznaczona dla dziecka niepełnosprawnego, a także przykłady zabawek preferowanych przez dzieci z diagnozą fizycznej i/lub intelektualnej niepełnosprawności.