Witaj, Wiosno! (scenariusz inscenizacji dla 3-, 4-latków)
Natalia Petrynka-Szymańska
Marzec 2014
Scena 7. Na scenę wchodzą Słońce, Wietrzyki i Deszcz. Wypowiadając ostatni wers, Słońce tupie nogą i mówi głośno. Wietrzyki 1 i 2, kiedy wypowiadają swoją rolę, zwracają się twarzą do Słońca. Wietrzyk 2 dmucha i wypowiada swoją rolę głośno, udając groźbę. Deszczyk tupie delikatnie nogami o podłogę. ... więcej
Natalia Petrynka-Szymańska
Absolwentka Akademii Pedagogicznej w Krakowie, z wykształcenia filozof, pracuje w Klubie Malucha i Przedszkolaka „Kasztanowy Domek”, prowadzi także warsztaty i okolicznościowe przyjęcia dla dzieci w różnych krakowskich placówkach.
W pracy wykorzystuje dziedzinę filozofii do pobudzania dzieci do aktywności intelektualnej oraz stawia na rozwijanie potencjału twórczego.
zobacz wszystkie artykuły
zobacz wszystkie artykuły
Scena 7. Na scenę wchodzą Słońce, Wietrzyki i Deszcz. Wypowiadając ostatni wers, Słońce tupie nogą i mówi głośno. Wietrzyki 1 i 2, kiedy wypowiadają swoją rolę, zwracają się twarzą do Słońca. Wietrzyk 2 dmucha i wypowiada swoją rolę głośno, udając groźbę. Deszczyk tupie delikatnie nogami o podłogę. ... więcej
Pobierz
Ten plik można pobrać za pomocą SMS (3.69 PLN brutto) lub za pomocą pobrań.
Pomoce dydaktyczne 2
Scenariuszowi towarzyszy gotowa pomoc dydaktyczna – podkład muzyczny do piosenki „Kolorowa wiosna”. Znajdziesz go TU.
Inscenizacja o wiosennej tematyce, która została przygotowana z uwzględnieniem możliwości dzieci 3-, 4-letnich.
Scena 7. Na scenę wchodzą Słońce, Wietrzyki i Deszcz. Wypowiadając ostatni wers, Słońce tupie nogą i mówi głośno. Wietrzyki 1 i 2, kiedy wypowiadają swoją rolę, zwracają się twarzą do Słońca. Wietrzyk 2 dmucha i wypowiada swoją rolę głośno, udając groźbę. Deszczyk tupie delikatnie nogami o podłogę. Kwestię wypowiada spokojnie, powoli, melancholijnie. Następnie aktorzy wracają na swoje miejsca. Słońce: Wiosno, Wiosno ukochana, jak dobrze, że zima pożegnana. Teraz ja na niebie rządzę i chmurami rozporządzę. Wietrzyk 1: To nie lato, Słonko drogie. Nie bądź dla nas takie srogie. Pozwól listkom się kołysać i kwiatom powoli rozkwitać. Wietrzyk 2: Nie bądź taki pewny swego, drogi kolego. Kiedy dmuchnę, chuchnę w chmurę, to zrobię w niej dziurę i deszcz poproszę, by pokapał sobie trochę. Deszczyk: Kap, kap, kap, delikatnie w szyby stukam, swego miejsca tutaj szukam. Wiem, że czasem w kość wam daję i że miewam złe zwyczaje. Dziś do przyjaciół Wiosny dołączyłem, by roślinkom milej było. Kiedy kwitną i wzrastają, ludzi urodą zachwycają.
Inscenizacja o wiosennej tematyce, która została przygotowana z uwzględnieniem możliwości dzieci 3-, 4-letnich.
Scena 7. Na scenę wchodzą Słońce, Wietrzyki i Deszcz. Wypowiadając ostatni wers, Słońce tupie nogą i mówi głośno. Wietrzyki 1 i 2, kiedy wypowiadają swoją rolę, zwracają się twarzą do Słońca. Wietrzyk 2 dmucha i wypowiada swoją rolę głośno, udając groźbę. Deszczyk tupie delikatnie nogami o podłogę. Kwestię wypowiada spokojnie, powoli, melancholijnie. Następnie aktorzy wracają na swoje miejsca. Słońce: Wiosno, Wiosno ukochana, jak dobrze, że zima pożegnana. Teraz ja na niebie rządzę i chmurami rozporządzę. Wietrzyk 1: To nie lato, Słonko drogie. Nie bądź dla nas takie srogie. Pozwól listkom się kołysać i kwiatom powoli rozkwitać. Wietrzyk 2: Nie bądź taki pewny swego, drogi kolego. Kiedy dmuchnę, chuchnę w chmurę, to zrobię w niej dziurę i deszcz poproszę, by pokapał sobie trochę. Deszczyk: Kap, kap, kap, delikatnie w szyby stukam, swego miejsca tutaj szukam. Wiem, że czasem w kość wam daję i że miewam złe zwyczaje. Dziś do przyjaciół Wiosny dołączyłem, by roślinkom milej było. Kiedy kwitną i wzrastają, ludzi urodą zachwycają.
