Dokładny tytuł: Układanka - naprzemienne czynności podejmowane w zabawie i ich miejsce w rozwoju umiejętności dialogowo-komunikacyjnych

Fragment artykułu:
Tekstem tym rozpoczynam cykl zabaw, które mogą zainteresować dzieci chcące się bawić oraz ich dorosłych partnerów, a zarazem przewodników po świecie zabawy. Na początek proponuję zabawę opartą na dialogu, tu dodam – „niezwykłym” dialogu dziecka z dorosłym (np. z zapracowaną mamą, która zawsze znajdzie nieco czasu na zabawę ze swoją córeczką lub synkiem; z tatą, który – jako poważny mężczyzna i fachowiec – nie bardzo się zna na zabawach dzieci, ale tym razem daje się namówić na eksperyment z jego udziałem i skłonny jest nawet brać udział w tej pięknej, kolorowej zabawie, by zobaczyć, jak dobrze być dzieckiem, jak dzieci mogą i potrafią się cudownie bawić, nie przeszkadzając dorosłym, zwłaszcza kiedy nabędą przekonania, że same też potrafią efektywnie się bawić; czy też z babcią i dziadkiem, którzy wnuczętom nigdy nie szczędzą czasu) lub dziecka z dzieckiem (dialog wymaga udziału dwóch partnerów, z których jeden coś może proponować drugiemu, a drugi może odpowiadać na propozycję pierwszego). Stąd jednego z nich umownie nazywać będziemy nadawcą, drugiego zaś – odbiorcą, przy czym w zabawie role te mogą się zmieniać. Raz ktoś z bawiących się będzie nadawcą, a innym razem może być odbiorcą, i tak na ogół bywa też w życiu, np. mamusia prosi Karolinę: „Karolinko, czy możesz podać mi ściereczkę, która leży na stole?”. Karolinka patrzy w kierunku stołu, na którym faktycznie leżała ściereczka, i odpowiada: „Mamusiu, już ją podaję”. Mamusia, dziękując córeczce, odpowiada
pięknym uśmiechem.

W dalszej części tekstu znajdziemy dokładnie opisaną propozycję zabawy dialogowej „Układanka”.

Objętość artykułu: 2 strony.