Artykuł z zakresu budowania współpracy na drodze nauczyciel-rodzic, rodzic-nauczyciel. Poparty konkretnymi przykładami, które pozwalają lepiej zrozumieć problemy, jakie te relacje za sobą pociągają. Część pierwsza przybliża perspektywę rodzica – jego lęki, obawy.

Przeczytamy w nim m.in. o tym:

• jakie są warunki dobrej komunikacji;
• jakie zachowania komunikacyjne utrudniają nam kontakt z drugą osobą;
• jak przekazywać rodzicom wyniki obserwacji.

Fragment: (…) Nieporozumienia, kłótnie, konflikty mogą pojawić się nie dlatego, iż któraś ze stron wyraża złą wolę, lecz z powodu różnic i błędów w komunikacji. Jeśli postrzegamy to, co ktoś mówi, wyłącznie z własnej perspektywy, z góry zakładamy, przewidujemy, co druga osoba ma na myśli, wówczas może dojść do tego, że błędnie odczytamy jej intencje. To, w jaki sposób rodzic zrozumie komunikat nauczyciela oraz nadaje własny komunikat, zależeć może od wielu czynników: jego aktualnego stanu emocjonalnego, poczucia własnej wartości, strategii wychowawczych oraz doświadczenia w wychowywaniu dzieci, rodzaju wykonywanej pracy zawodowej, przeszłych doświadczeń dotyczących rozmów z wychowawcami, a nawet osobistego pobytu w przedszkolu jako dziecko. Wykorzystując świadomie umiejętność empatii oraz rozwiniętą „teorię umysłu” (które kształtują się już u kilkuletnich dzieci) – nauczyciel może zapobiegać niepotrzebnym nieporozumieniom. Wczuwanie się w emocje drugiej osoby (rodzica) oraz przedstawianie sobie stanu jej umysłu, pomagają nauczycielowi tak formułować komunikaty, aby w jak najlepszy sposób przekazać swoją intencję. Dlatego tak ważne jest dbanie o to, by komunikaty kierowane do rodziców były jasne, pełne i czytelne, pozbawione skrótów myślowych, ironii i dwuznaczności.