Dzieci uwielbiają bajki, chociażby „dobranocki”, których z potrzeby doznawania nowych wrażeń wyczekują co wieczór, z utęsknieniem spoglądając na ekran telewizora, by chociaż przez chwilę móc śledzić perypetie swoich ulubionych bohaterów.

Nieraz bardzo mocno przeżywają niezwykłe losy i przygody bajkowych idoli. Niektóre z dzieci, pod wpływem wzruszeń, nie mogą potem zasnąć, inne budzą się w nocy, jeszcze inne w wyniku nadmiaru mocnych wrażeń i przeżyć moczą się. Czasem, mimo towarzyszącego im strachu, proszą o powtórzenie bajki, by przeżywać kolejny, pewnie enty już raz, troski i zmartwienia bądź radość i szczęście swych ulubieńców. Zadają pytania, kiedy czegoś nie rozumieją, nie znają. Czasami spotykają się z czymś, co jest jeszcze obce ich wrażliwej dziecięcej naturze, co wzbudza zrozumiały zachwyt, ale też niepokój, a nawet lęk o losy fikcyjnych bohaterów.

Obserwowane zjawisko skłoniło mnie do zadania sobie pytania, czy w tej sytuacji – chcąc zaoszczędzić dzieciom stresów, a rodzicom zmartwień – nie można by im było zaproponować zabawy w prawdziwy teatr, a może niezupełnie prawdziwy, bo „Teatr z łyżki”, oparty na zabawie pozwalającej na połączenie dziecięcej fantazji ze zdolnościami poetyckimi dorosłych oraz funkcji intelektualno-poznawczej z funkcją manipulacyjno-plastyczną. Zdrowe dzieci na ogół łatwo wchodzą w zabawę, bezbłędnie wyczuwają, kiedy bohaterom bajek dzieje się krzywda, mają poczucie niesprawiedliwości, ale w przypadku dzieci z deficytami rozwoju różnie bywa.