Im dłużej zajmuję się zawodem nauczycielskim, tym bardziej przekonuję się o tym, iż występuje on w co najmniej dwóch właściwie niezależnych od siebie wersjach.
Pierwsza z nich – to wersja oficjalna. Jej tworzywem jest wszystko to, co nauczyciel zdobywa na uczelni, także w toku doskonalenia zawodowego, co otrzymuje z instytucji współpracujących ze szkołą, takich jak ministerstwo, kuratoria, ośrodki doradztwa zawodowego itp. Składa się to na rodzaj wiedzy, sprawności usankcjonowanych instytucjonalnie, o których nauczyciel wie, że je otrzymał jako ważne w regulacji jego pracy.
Druga wersja dotyczy wymiaru osobistego, to znaczy tego, co nauczyciel osobiście odebrał z oficjalnych programów, czemu nadał personalne znaczenia, a nade wszystko, co na tej podstawie sam potrafił wytworzyć, jakie preferencje nadać własnej koncepcji nauczycielstwa. Jaką treść identyfikuje, pytając siebie – kim jestem jako nauczyciel? W tym osobistym wymiarze bycia nauczycielem ważna jest umiejętność samoobserwacji, autorefleksji, badania własnej praktyki. Jaki jest związek tych dwóch wymiarów?

W artykule poruszono m.in. problem odbioru naukowego i społecznego pracy nauczyciela oraz poziomów wtajemniczenia w rolę zawodową.