Scenariuszowi spotkania towarzyszy gotowa pomoc dydaktyczna – gotowy wzór kwestionariusza ankiety. Znajdziesz go TU.

Jeśli rodzice doceniają swoje dziecko, głośno wyrażają aprobatę, zauważają wysiłki dziecka, zarówno słowem, jak i gestem dają mu poczuć, że cieszą się z jego osiągnięć, to dziecko dostaje jasny komunikat, że również może się cieszyć ze swoich dokonań, że ma prawo być z siebie dumne. Dzięki temu będzie wyraźnie dostrzegało swoje mocne strony. Jak uświadomić to rodzicom? Najlepiej podczas warsztatów o wskazanej tematyce – ich opis znajdziecie w niniejszym artykule.

Przykładowa propozycja zawarte w scenariuszu warsztatów: Skąd mogą się wziąć nieprzyjemne uczucia bądź myśli w reakcji na docenienie? (ok. 5 minut). Przykładowe myśli z poprzedniego ćwiczenia: nie rozumiem tej pochwały, przecież nic takiego nie zrobiłem, ten ktoś ma nieczyste intencje, zaskoczenie, konsternacja, zażenowanie, mogę sobie nawet teraz odpuścić. Prawdopodobnie takie reakcje mogą towarzyszyć osobom, które: • bardzo rzadko doświadczały doceniania w swoich domach rodzinnych – nie mają takich doświadczeń, w związku z tym bardzo trudno jest im poradzić sobie z napięciem, które odczuwają w sytuacji bycia docenianym; docenianie to skoncentrowanie się na osobie, obdarzenie dużą, pozytywną uwagą, odwoływanie się do konkretnych zachowań, czyli do faktów; osoby te mogą wtedy odczuwać konsternację, zażenowanie, zaskoczenie, bo nie jest to dla nich naturalne doświadczenie, do którego są przyzwyczajone. Mamy też czasem tendencję do bagatelizowania swoich osiągnięć, swojego wkładu w sukces; • doświadczyły nieadekwatnego chwalenia – np. oceny w stylu „pięknie, pięknie”, cokolwiek by nie zrobiły. Osoba chwalona w taki sposób szybko orientuje się, że pochwała jest często nieadekwatna, nieszczera lub że zawiera element manipulacji – doceniam nie dla doceniania, tylko po to, żeby osiągnąć swój cel, np. poprawię tej osobie nastrój, to trudniej będzie jej odmówić, gdy poproszę ją o przysługę. Dodatkowo pochwała zawierająca oceny, niedopasowana do sytuacji, udawana może sprawić, że dziecko (a także dorosły) będzie miało poczucie, iż nie musi się starać, bo niezależnie od tego, co zrobi i tak usłyszy: „pięknie”.