Pisząc o ludziach i ich interpersonalnym współbyciu, piszemy równocześnie o zdarzeniach. Używając słowa: zdarzenie, mam na myśli nie tylko konkrety, a więc książki i artykuły dokumentujące różnorodne przejawy kultury i pedagogiki współbycia, nie tylko liczne odbyte dyskusje, spotkania, lecz także mniej uchwytne wątki wewnętrzne, towarzyszące procesom tworzenia, elementy rozmów niedokończonych, trudne do słownego utrwalenia fenomeny ludzkiego ducha, umysłu i wyobraźni. Warto nadmienić, że według twórcy polskiej fenomenologii Romana Ingardena nie ma ostrej granicy pomiędzy autorami jako twórcami dzieła a jego czytelnikami, którzy je niejako współtworzą poprzez indywidualny, swoisty „odbiór” jego treści, idei, formy i zawartych w nim pojęć.
Wspólne pisanie jakiegoś dzieła, wszelkie zespołowe działania w zakresie nauki i sztuki wymagają ostrożności. Te same pojęcia, idee, kategorie wiedzy, różnorodne wytwory ludzkiego umysłu, serca i ducha są rozmaicie rozumiane i interpretowane. Świadomość tego faktu oraz przewidywanie mogących się pojawiać kontrowersji, nawet w kwestii podstawowych założeń serii, spowodowały, że zanim ujrzała ona światło dzienne, poprzedziły ją wieloletnie badania i żarliwe dyskusje nad konkretnymi rodzajami jej koncepcji. Zatem nasza współpraca w pewnych roboczych grupach trwa już około dwudziestu lat.

Czym jest ład i nieład, brak i nadmiar w życiu codziennym, pedagogice i edukacji? Co kryje się za słowami: poznać, pokochać, chronić – wyrażającymi zasadę nauczycielskiego działania? O istocie pedagogiki współbycia pisze Bronisława Dymara. Przedstawia także nurty pedagogiki współbycia.