Prośby Dziecka – część IV
Anna Szczypczyk
Maj 2016
We współczesnych nurtach wychowania pojawia się refleksja dotycząca bycia obecnym i uważnym na to, co dziecko robi, myśli i czuje w danej chwili oraz sugestia zamiany nauczania na dawanie szans doświadczania. Różnica polega na tym, w jaki sposób zdefiniujemy stymulowanie rozwoju. Możemy je rozumieć ... więcej
Anna Szczypczyk
Psycholog, ukończyła studia na kierunku psychologia na Wydziale Filozoficznym UJ, realizując ścieżkę Psychologii Klinicznej Dziecka. Pracuje w Poradni Rozwoju Dziecka i Rodziny CRESCO (www.cresco.edu.pl). Od kilku lat współpracuje z UJ, prowadząc zajęcia dydaktyczne. Prowadziła zajęcia Stymulowanie rozwoju dziecka, obecnie realizuje autorskie zajęcia Terapia małego dziecka z autyzmem.
zobacz wszystkie artykuły
zobacz wszystkie artykuły
We współczesnych nurtach wychowania pojawia się refleksja dotycząca bycia obecnym i uważnym na to, co dziecko robi, myśli i czuje w danej chwili oraz sugestia zamiany nauczania na dawanie szans doświadczania. Różnica polega na tym, w jaki sposób zdefiniujemy stymulowanie rozwoju. Możemy je rozumieć ... więcej
Pobierz
Ten plik można pobrać za pomocą SMS (7.38 PLN brutto) lub za pomocą pobrań.
Pomoce dydaktyczne 1
Zobacz również
psychologiarozwój dzieckarozwój poznawczywychowaniepedagogizacjapedagogizacja rodziców
We współczesnych nurtach wychowania pojawia się refleksja dotycząca bycia obecnym i uważnym na to, co dziecko robi, myśli i czuje w danej chwili oraz sugestia zamiany nauczania na dawanie szans doświadczania. Różnica polega na tym, w jaki sposób zdefiniujemy stymulowanie rozwoju. Możemy je rozumieć jako uczenie, przekazywanie wiedzy lub jako tworzenie środowiska, w którym dziecko może
doświadczać, eksplorować. Dorosły daje narzędzia i przestrzeń, ale pozwala, aby dziecko było współautorem efektu. Takie myślenie nie jest nowatorskie – pojawiało się już w klasycznych badaniach i rozprawach psychologów rozwojowych. (...) Rozmowa z dzieckiem jest bardzo ważnym narzędziem w procesie wychowywania. Trzeba jednak odróżnić rozmowę z dzieckiem od mówienia do dziecka. Czasem dziecko, do którego dużo się mówi, to jednocześnie dziecko, z którym
wcale się nie rozmawia. Wiele komunikatów, które słyszy, to nakazy, zakazy i pouczenia. To język pełen dyrektywnych komunikatów, które mają służyć regulacji zachowania dziecka, a nie komunikacji i budowaniu porozumienia. Wiele współczesnych nurtów wychowania porusza kwestię
komunikatów „nie”, czyli zakazów, sformułowanych właśnie z użyciem zaprzeczenia, zawierających informację, czego dziecko robić nie powinno.
