"(...) Rozwój języka rozpoczyna się już od pierwszych doświadczeń słuchowych i czuciowych poczętego dziecka. Człowiek przychodzi na świat ze zdolnością wydawania dźwięku, objawiającą się krzykiem czy płaczem, stanowiącą jednocześnie kryterium diagnostyczne jego zdrowia. Warunkiem prawidłowego rozwoju dziecka, a co za tym idzie i mowy, są prawidłowo rozwinięte zmysły. W pierwszym rzędzie istotny jest słuch. Już przebywający w osłonach fizycznych matki mały człowiek słyszy, dlatego też po urodzeniu potrafi rozpoznać jej głos. Mowa otoczenia w pierwszych latach życia dziecka może je uspokajać bądź niepokoić. Pierwsze sapania, kwilenia, mlaśnięcia dowodzą, że aparat artykulacyjny jest sprawny. Kształtuje się on poprzez ssanie i połykanie, równocześnie zaspokajając podstawowe potrzeby życiowe i przygotowując do realizacji dźwięków mowy. Między pierwszym a drugim miesiącem wydawane przez dziecko dźwięki (głużenie) przypominają już mowę. Dzieje się to wtedy, gdy dziecko potrafi utrzymać prosto głowę. W repertuarze są wówczas głównie dźwięki gardłowe, tylnojęzykowe, a czasem nawet wibrujące, przypominające „r” oraz samogłoski. (...)"