Pedagogizacja – nazwa „niewdzięczna”, ale sedno sprawy niesłychanie istotne. Po głębszym zastanowieniu – zagadnienie „żywotne” dla istnienia przedszkola jako placówki wychowawczo-edukacyjnej. Pamiętając, iż przedszkole jest niezwykle ważnym miejscem w życiu każdego małego człowieka (a także w życiu całego społeczeństwa) oraz że stanowi „bazę” dla sukcesów i porażek dziecka w szkole i późniejszym jego życiu – winno realizować funkcję doradczą i wspierać rodziców w wychowywaniu dzieci. Aby było to możliwe – przedszkole (jako instytucja) i nauczyciele powinni starać się tworzyć warunki sprzyjające kontaktom z rodzicami, a także komunikacji rodziców między sobą. Te wzajemne kontakty i wspólne uczestniczenie w życiu przedszkola mogą być okazją do wymiany doświadczeń, uwag i refleksji na tematy pedagogiczno-wychowawcze.
W głowach nauczycieli często jednak rodzi się pytanie o to, czy powinni poświęcać czas (którego często – na skutek realizowanego z zaangażowaniem zawodowego powołania – już i tak im brakuje) i energię na pedagogizację rodziców swoich podopiecznych, a jeśli tak – jakie konkretnie cele na tej drodze osiągnąć? Odpowiedź jest prosta. Tak – powinni.

W artykule przeczytamy m.in. o zasadach współpracy z rodzicami, o szacunku jako podstawie wzajemnej komunikacji, o konieczności podejmowania z rodzicami tematów z zakresu emocji własnych i emocji dziecka oraz o znaczeniu rozmowy i o nowych zadaniach przedszkola w kontekście pedagogizacji.