Czasami nauczyciele odczuwają wewnętrzny lub zewnętrzny nacisk, by udawać, że akceptują zachowania dzieci, które w efekcie im się nie podobają. Dzieje się tak dlatego, że pedagodzy w swojej pracy często kierują się zasadą „powinienem”. Starają się więc nawet wtedy, kiedy czują się źle lub są zmęczeni odgrywać role uśmiechniętych, miłych, opanowanych – akceptujących każde zachowanie dziecka.
Nigdy się nie zdarza, by nauczyciel aprobował wszystkie zachowania dzieci w swojej grupie. Nawet najbardziej cierpliwi i tolerancyjni nauczyciele są świadomi tego, że nie potrafią „akceptować bezwarunkowo”. Odgrywając „rolę dobrego nauczyciela”, udają, że zachowanie dziecka im nie przeszkadza, mimo że czują narastającą irytację, wpadając w ten sposób w pułapkę tzw. fałszywej akceptacji. Właściwie nie jest możliwe udawanie akceptacji. Dzieci są wyjątkowo wrażliwe na język niewerbalny nauczycieli. Bez względu na to, jak bardzo nauczyciele starają się pokazać akceptację, to i tak wysyłają niewerbalne sygnały, na podstawie których dzieci rozpoznają, jak naprawdę się oni czują.

W dalszej części artykułu przeczytamy o formach fałszywej akceptacji, m.in. o micie, że można zaakceptować dziecko, ale nie jego zachowanie. Autorka przedstawia praktyczne wskazówki dla nauczycieli, które z pewnością pomogą w uporządkowaniu relacji z oddanymi im po opiekę dziećmi.