Fragment artykułu:
Aby móc zagłębić się w tematykę niniejszego tekstu, należy w pierwszej kolejności odpowiedzieć sobie na pytanie: czym w ogóle jest zabawa? Jest wiele jej definicji. Jednak mnie najbardziej zapadła w pamięci ta, którą sformułowała prof. Danuta Waloszek. Jej zdaniem zabawa „jest dla dziecka stanem istnienia, czyli doświadczania „użycia” danych mu przez naturę narzędzi wielozmysłowego poznawania siebie i świata. Na jej podstawie dziecko
rozpoznaje siebie w świecie, świat w sobie. Zabawa jest jednocześnie sposobem „układania się” z drugim człowiekiem, sposobem wrastania w społeczne reguły życia. Innej drogi budowania rozumności dorosłego nie ma. Człowiek w zabawie poznaje sposoby „użycia” języka, operowania przedmiotami, konsekwencji kontaktu społecznego, obwiązujące przepisy, normy, wartości. Jest więc swoistą soczewką skupiającą wszystko, co dla życia najważniejsze”. Myślę, że definiowanie zabawy w ten sposób jest o tyle istotne, iż zakłada podmiotowość dziecka jako sprawcy, twórcy i konstruktora. Dlatego zaprezentowane wyżej podejście może być ważne przy próbach zdefiniowania istoty samych zabaw konstrukcyjnych.

W artykule:
- podjęto m.in. próbę ustosunkowania się do definicji zabawy konstrukcyjnej;
- opisano jej znaczenie i etapy rozwoju;
- poruszono problem zabaw konstrukcyjnych w kontekście podstawy programowej oraz realiów funkcjonowania polskich przedszkoli.

Objętość artykułu: 3 strony.