W pracy przedszkolnej spotykamy dzieci, które chcemy i staramy się wychować jak najlepiej. Zapominamy jednak często, że dziecko, które przekracza próg przedszkola, ma już pewne nawyki, przyzwyczajenia, a nawet sposoby reagowania na zachowania i reakcje dorosłych.
Przyzwyczajenia dzieci są sumą zebranych doświadczeń, zdobytych niekiedy przez okres dwóch, trzech lat. Można się sprzeczać i dyskutować, to za „staż”, ale jedno jest pewne – w przedszkolu spotykamy się z dzieckiem, które: może wołać mamę czy tatę wiele razy, tupać i krzyczeć tak długo, aż zostanie wysłuchane; może mieć zaspakajane swoje potrzeby, zanim jeszcze zacznie je odczuwać; zawsze słyszy, że jest kochane; jest odsuwane na bok; wie, że musi poczekać chwilę, aby ktoś je wysłuchał; zawsze bawi się w domu samo (nikt nigdy się z nim nie bawił); ma wiele stymulujących zabawek, ale nie wie, jak z nich korzystać; ma mało zabawek, ale zawsze ktoś jest obok i bawi się z nim albo pokazuje, co można z tymi zabawkami zrobić. Można mnożyć różne sytuacje i przypadki, rozmaite sposoby postępowania i reagowania na potrzeby dziecka. Często jednak o tej perspektywie zapominany, gdy pierwszego września widzimy naszych milusińskich.

W artykule przeczytamy m.in. o sposobach dyscyplinowania, o ustalaniu zasad oraz norm postępowania i wzajemnego współżycia w grupie, o chwaleniu i nagradzaniu dzieci przez nauczyciela i wynikających z tego korzyściach dla rozwoju dziecka, o obiektywizmie i życzliwości w nagradzaniu dzieci.