W XXI wieku obserwuje się wśród pedagogów wyraźny zwrot w kierunku zainteresowania dzieciństwem, a szczególnie koncentrację na jego wczesnej fazie. Wnioski płynące z badań naukowych nad znaczeniem zróżnicowanych doświadczeń w rozwoju jednostki dynamizują narodziny nowych trendów i tendencji edukacyjnych.
Podkreślenie szacunku dla indywidualności dziecka, jego spontaniczności i woli, wrażliwość na dziecięce potrzeby, uczenie się poprzez aktywność i realizację zainteresowań – jawią się jako myśli kreujące filozofię edukacji przedszkolnej. Narodziny nowej filozofii to trudny proces, gdyż poglądy zarówno laików, jak i praktyków na temat pracy nauczyciela przedszkola nacechowane są mitami i stereotypami. Z jednej strony obserwuje się głęboko zakorzenione przekonania wielu rodziców, że w przedszkolu dominującą funkcją jest opieka. W tym kontekście osoba nauczyciela określana bywa jako przedszkolanka, wychowawczyni, opiekunka, pani. Na drugim biegunie znajduje się funkcja dydaktyczna, rozumiana jako edukacja, której celem jest osiągnięcie przez dziecko dojrzałości szkolnej, a nauczyciele, chcąc dobrze wypełnić swoją rolę jako edukatorzy, realizują coraz to obszerniejsze programy, wspierając się tzw. oprawą metodyczną, pakietami edukacyjnymi, w których znaczącą rolę odgrywa podręcznik, przewodnik, nowy środek dydaktyczny czy innowacyjne pomoce. Przy pomocy tych materiałów pedagodzy planują i realizują program, skrupulatnie diagnozując rozwój dziecka. Podejścia te wymagają niezbędnej transformacji.

W artykule przeczytamy o procesie uczenia się dzieci i o podstawowych różnicach w toku uczenia się dziecka i dorosłego, o istocie metody projektów i jej etapach, o roli nauczyciela w tradycyjnym nauczaniu i pracy metodą projektów a także o procesie uczenia się dzieci poprzez realizację projektu.