Fragment artykułu:
W poprzednich artykułach z cyklu „Przedszkole i szkoła jako przestrzenie tworzenia kultury” zostały omówione kwestie związane z przestrzeniami, związanymi z nimi zachowaniami oraz metaforami. Sam tytuł trzeciego artykułu ukazuje, że przedszkole może stać się przestrzenią tworzenia kultury, jeśli zafunkcjonuje w nim życzliwe współbycie dzieci z rówieśnikami i z nauczycielami oraz innymi osobami dorosłymi.
Nowe spojrzenie na przestrzeń wymaga zmian w gospodarowaniu przestrzenią edukacji, a więc wzbogacenia realnej przestrzeni przedszkola i szkoły o inne miejsca-przestrzenie uczenia się, bycia wspólnego, takie jak: ogród, park, las, galeria, muzeum, wystawa, teatr, pracownia specjalistyczna, kuchnia, dom, pasieka, pole, łąka, step, przedszkolny ogródek, weranda, itd. Przestrzeń realna może być obojętna, odpychać albo przyciągać, koić, stanowić przystań, sacrum (jak u R. Łukaszewicza). Poziom jej nasycenia wartościami zależy od zaangażowania i talentów osób, które ją tworzą. Aby stała się ona przestrzenią korzystną dla rozwoju życzliwych form współbycia, powinna stwarzać poczucie wolności i użyteczności, dostarczać dzieciom estetycznych przeżyć oraz licznych okazji do podejmowania działań perfekcjonistycznych, skłaniać do zmian i transformacji. Taką przestrzeń możemy tworzyć w przedszkolu, dając dzieciom swobodę przemieszczania się i grupowania w zespoły, jak i poza
nim, w miejscach poprzednio wyszczególnionych.
Spojrzenie na współbycie ludzi i przestrzenie tego współbycia (przestrzeń emocjonalną, intelektualną, ideową, mentalną, terapeutyczną, itd.), wymaga pewnych kontekstów o tempie życia we współczesnej cywilizacji (…).

Dalsza część tekstu skoncentrowana jest wokół rozważań na temat stawania się grupy przedszkolnej i klasy przestrzenią kultury w toku kompleksowego uczenia się i współbycia.