Fragment artykułu:
W poprzednim artykule tryptyku „Przedszkole i szkoła jako przestrzenie tworzenia kultury” wyjaśniłam pojęcia kluczowe dla całego cyklu oraz zaakcentowałam bogactwo przestrzeni i związanych z nimi zachowań. W niniejszym tekście przybliżę przestrzenie przedszkola i szkoły w postaci metafor.
Każda placówka ma przestrzeń formalną jako instytucja oraz przestrzeń społeczną i indywidualną. W toku dobrze prowadzonej współpracy nauczyciela z dziećmi tworzą się powoli różnorodne przestrzenie interpersonalne, oparte na dialogu, więzi, porozumieniu (…).
W polskim systemie edukacji wciąż słabo rozwijane są przestrzenie społeczne, uczące dzieci współbycia z ludźmi. Za małą wagę przywiązuje się też do poznawania siebie i bycia z samym sobą, gdyż młodzi ludzie dość rzadko gromadzą wiedzę personalną o sobie i innych. Nie potrafią też określać, czego pragną, co w nich się zmienia, co jest najważniejsze w ich życiu. Problemy te są lepiej rozwiązywane w przedszkolu.
Pamiętajmy, że we współczesnym uczeniu się i wychowaniu chodzi bowiem głównie o dostarczanie dzieciom skutecznych sposobów i narzędzi samokształcenia, co pozwala właściwie wykorzystywać informacje w toku działań, a zdobywaną wiedzę „zamieniać” w mądrość.

W dalszej części tekstu znajdziemy m.in.:

• schemat obrazujący przestrzenie przedszkola i szkoły;
• rozważania na temat odmiany i metafory interpersonalnej przestrzeni kultury przedszkola i szkoły;
• informacja na temat głównych składników metafory.
• praktyczne opisy różnego rodzaju przestrzeni.