Zespół Aspergera (ZA) to syndrom, którego cechą rozpoznawczą są deficyty w kompetencjach społecznych. Zaburzenia te są widoczne już od urodzenia, a z racji wieku rozwojowego uzewnętrzniają się w całej okazałości w wieku przedszkolnym. Zachowania aspołeczne w postaci agresji, nieposłuszeństwa czy labilności emocjonalnej wymagają od pedagogów adekwatnych oddziaływań opiekuńczo-wychowawczych. Podstawą jest wiedza o syndromie oraz indywidualnych potrzebach dziecka i świadome, przemyślane działania całego grona osób pracujących z przedszkolakiem. Kształtowanie kompetencji społecznych w przedszkolu wyma¬ga ustalenia planu pracy z dzieckiem w porozumieniu wszystkich specjalistów, pod których opieką się ono znajduje. Dzieci z ZA objęte są zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi, realizowany¬mi w trybie indywidualnych konsultacji z pedagogiem, psychologiem czy terapeutą SI. Podstawą do rozpoczęcia pracy jest zredukowanie wysokiego poziomu lęku, jaki dziecko nosi w sobie, poprzez aktywowanie w nim wysokiego poczucia bezpieczeństwa w przestrzeni, w której przebywa. Istotne jest także wykreowanie zaufania do osób, z którymi przedszkolak z ZA ma kontakt. Dla¬tego też pierwsze zajęcia korekcyjno-kompensacyjne powinny być skoncentrowane na oswojeniu dziecka z nową przestrzenią, jaką jest budynek przedszkolny. Ważne, by maluch poznał przestrzeń fizyczną w chwili, gdy zaczyna uczęszczać do nowej placówki lub gdy w związku z awansem do innej grupy zmienia salę w przedszkolu. W pierwszym roku edukacji przedszkolnej można rozważyć zaangażowanie rodzica w proces pokonywania lęku u dziecka. Obecność mamy lub taty jest dla dziecka z ZA dodatkowym źródłem wzmocnienia pozytywnego i wsparcia w trudnym procesie aklimatyzacji do innej organizacji dnia i nowej przestrzeni. Poza tym opiekun, znając potomka i rozpoznając wysyłane przez niego sygnały, będzie stanowić dla pedagoga istotne źródło informacji. Z obecności rodzica należy się jednak stopniowo wycofywać. Wy¬cieczki po przedszkolu w towarzystwie mamy lub taty powinny być prowadzone w radosnej, swobodnej atmosferze, pod kierunkiem pedagoga. Obserwując zachowania przedszkolaka z ZA, pedagog, który pełni funkcję lidera, będzie wyznaczać granice, które opiekun powinien respektować, kierując się dobrem dziecka. Rodzice mogą zatrzymać się w progu „badanej” sali, a potem czekać na korytarzu lub wycofać się do szatni. W sytuacji bardzo wysokiego poziomu lęku u dziecka istotne jest odwracanie jego uwagi od wewnętrznych negatywnych projekcji poprzez wprowadzenie zewnętrznego pozytywnego bodźca, wcześniej przygotowanego przez opiekuna. Mogą to być np. słodycze lub naklejka wręczane w chwili, gdy maluch przekracza próg nieznanej sali. Odwrócenie jego uwagi, zmiana wewnętrznych myśli, aktywowanie radości z prezentu sprawią, że dziecko zapamięta pedagoga i wycieczkę jako przyjemne, radosne spotkanie, a przestrzeń, którą kojarzyło z lękiem, jako miejsce pełne miłych niespodzianek.