W przedszkolach sporo uwagi poświęca się kształtowaniu umiejętności samoobsługowych dzieci. Każda nauczycielka stara się możliwie szybko nauczyć dzieci samodzielności oraz dbałości o ład i porządek. Gdy tylko dzieci potrafią się same ubrać i rozebrać, umyć ręce, skorzystać z toalety, praca nauczycielki staje się łatwiejsza, a dzieci pomagają jej w utrzymaniu porządku. Nie musi przerywać zajęć, aby zaprowadzić każde dziecko do łazienki, każdemu umyć ręce i każdemu podciągnąć spodenki po skorzystaniu z toalety.
Patrząc na dzieci, które przychodzą do przedszkola, odnoszę wrażenie, że są one zdecydowanie mniej samodzielne niż dawniej. Zabiegani, zapracowani i zmęczeni rodzice zbyt często wyręczają dzieci w najprostszych nawet czynnościach, tłumacząc: Nie mam czasu czekać aż się ubierze..., Wszystko, co robi, trwa godzinami..., Jak myje ręce, to zalewa całą łazienkę i mam jeszcze więcej pracy.... Mniejszą wagę przywiązują do konieczności wczesnego kształtowania czynności samoobsługowych u swych dzieci.
Niektórzy rodzice tłumaczą ten fakt także tym, że dziecko jest jeszcze małe i nie potraf wykonać tak złożonych czynności, nie wie lub nie pamięta, co się zakłada najpierw, a co potem. Dlatego młodszy przedszkolak często najpierw zakłada buty, a potem z trudem próbuje założyć spodnie. Bywa też tak, że „kochające” babcie, wyręczając wnuka, argumentują: On ma takie małe rączki..., Ja koszulkę włożę w spodnie dokładniej i będzie mu ciepło..., Przecież jest taki malutki..., W życiu jeszcze się napracuje... Wiele jest tutaj nieporozumień i braku wyobraźni.

W artykule ponadto o tym, w jaki sposób dzieci uczą się czynności samoobsługowych i w jaki sposób opanowanie tej umiejętności wpływa na ich rozwój intelektualny. Autorka prezentuje także osiem zachowań nawykowych, które warto kształtować u przedszkolaków oraz podaje praktyczne wskazania dotyczące współpracy z rodzicami w zakresie kształtowania czynności samoobsługowych.