Fragment artykułu:
W krajach rozwiniętych język migowy jako metoda rozwoju dziecka jest popularny od wielu lat. Okazuje się, że język ten nie tylko służy ludziom niesłyszącym lub z wadą słuchu do porozumiewania się, ale umożliwia również zdrowym dzieciom szybsze przyswajanie wiedzy.
Język migowy to język, którym porozumiewają się między sobą osoby niesłyszące (głuche, głuchonieme). Każdy język migowy posiada system konwencjonalnych znaków i reguł gramatycznych. Istnieje wiele języków migowych używanych przez społeczności niesłyszących w różnych państwach, wśród nich także polski język migowy (PJM) i system językowo-migowy (SJM). Każdy język migowy posiada charakterystyczne słownictwo migowe – znaki ideograficzne, które określają poszczególne słowa, czasem krótkie zwroty. Stanowią one podstawę komunikacji językowej. Uzupełnieniem znaków ideograficznych są znaki daktylograficzne, na które składa się alfabet palcowy, a więc zestaw znaków oznaczających poszczególne litery alfabetu (w alfabecie polskim także niektóre digrafy, jak np. „sz”, „rz”, „cz”), znaki liczebników głównych i porządkowych itp.
Moje zainteresowanie nauką języka migowego wyniknęło z potrzeby nawiązania kontaktu z małym dzieckiem. Z językiem migowym spotkałam się po raz pierwszy na zajęciach logopedycznych. Od około dziesięciu lat funkcjonuje on jako równoległy system komunikacji w mojej rodzinie. Jednocześnie stale spotykam osoby głuche, a więc poszerzam zasób słownictwa i zdolności komunikowania się z nimi.

W dalszej części artykułu przeczytamy:
- o korzyściach wynikających z uczenia się języka migowego przez dzieci zdrowe;
- o sposobie wprowadzania dzieci w wieku przedszkolnym w podstawy języka migowego.

Objętość artykułu: 2 strony.