Fragment artykułu:
Sposób mówienia do dzieci jest fundamentalnym narzędziem wychowawczym. Jedną z dróg prowadzących dziecko do samodzielności, niezależności i wolności jest nauka skutecznej metody komunikacji. Warto przyjrzeć się temu zagadnieniu w kontekście filozofii Marii Montessori i metody Thomasa Gordona.
Od dnia narodzin, niezależnie od woli dorosłego, dziecko konsekwentnie i nieprzerwanie dąży do samodzielności i pełnej autonomii. Zmierza ono do całkowitego uniezależnienia się od dorosłego. Proces ten jest wspierany przez naturalną energię witalną, którą Maria Montessori nazwała „horme” – to ona jest motorem rozwoju wzrostu. Dzięki niej dziecka nie
trzeba zachęcać do aktywnego eksplorowania otoczenia, do poznawania świata – wystarczy stworzyć mu dogodne warunki do rozwoju, w którym rozkwitnie jego indywidualność. Każdy człowiek rodzi się z indywidualnym potencjałem, każdy posiada własne, niepowtarzalne możliwości zwane przez Montessori „nebulami”. Mogą one rozwinąć się lub na zawsze pozostać ukryte, a zależy to od otoczenia, w jakim wzrasta dziecko. Podobnie jak rośnie kwiat: jeśli ma dobrą ziemię i jest regularnie podlewany, rozwija się bujnie, lecz końcowego efektu nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Możemy wspierać dziecko w odkrywaniu samego siebie lub mu to skutecznie utrudniać. Wszystko to odbywa się poprzez otoczenie, jakie my, dorośli stwarzamy naszym podopiecznym. W przedszkolach Montessori mówimy o specjalnie przygotowanym otoczeniu.

W dalszej części artykułu zapoznamy się ze sposobami wspierania dziecka w nabywaniu umiejętności samodzielnego rozwiązywania problemów. Dowiemy się, jak tworzyć do tego właściwą atmosferę (m.in. przez przygotowanie odpowiednich warunków „materialnych” i właściwego klimatu wychowawczego). A wszystko to w świetle koncepcji M. Montessori oraz T. Gordona.