Trudno jest przygotować zajęcia edukacyjne dla grupy dzieci, tak żeby rzeczywiście wszystkie nauczyły się czegoś konkretnego. Jeżeli dziecko samo ma się uczyć, to trzeba mu dać przestrzeń i czas do nauki.
Wiemy ogólnie, jakie umiejętności powinny zdobyć dzieci w wieku trzech, czterech czy pięciu lat. Ale każdy nauczyciel wie, że dzieci zdobywają umiejętności w różnym czasie. Im mniejsze dziecko, tym większe różnice. Im mniejsze dziecko, tym bardziej zarysowany indywidualny zasób wiedzy i umiejętności. Każde dziecko nauczy się robić kulkę z plasteliny, ale Jaś – mając trzy lata, a Staś – mając trzy i pół roku.
W nowej podstawie programowej czytamy: Zadaniem nauczycieli jest prowadzenie obserwacji pedagogicznych mających na celu poznanie możliwości i potrzeb rozwojowych dzieci oraz dokumentowanie tych obserwacji (Dz. U. z dnia 15 stycznia 2009 r., zał. nr 1). Dzięki obserwacjom dowiadujemy się, na jakim poziomie rozwoju jest dane dziecko oraz co możemy dla niego zrobić. Ponieważ obserwujemy nie grupę, tylko dziecko, to wnioski z tych obserwacji dotyczą konkretnego dziecka. Czy zatem podstawa programowa wymaga indywidualnego nauczania? Stworzenia idealnie dopasowanego indywidualnego programu dla każdego dziecka? Myślę, że dla każdego nauczyciela brzmi to jak niespełnione marzenie. Czy jednak jest to możliwe?