Fragment artykułu:
Bunt nastolatka. Pojęcie dobrze znane, nie tylko specjalistom z zakresu zagadnień wychowania i psychologii. Rodzice i nauczyciele albo jeszcze pamiętają ten syndrom z czasów własnego dzieciństwa, albo muszą już stawiać czoła buntowi swego nastoletniego dziecka. Zjawisko powszechne, naturalne. Ale czy istnieje analogiczny syndrom „buntu przedszkolaka”?
Dzieci w wieku dwóch, trzech lat mogą nieustannie powtarzać: nie!. Słowo to pada też statystycznie częściej z ust dzieci cztero-, pięcio-, a nawet sześcioletnich. Sprzeciw dwulatka powinien mieć szeroką granicę tolerancji, ponieważ jest normalny i zdrowy dla dziecka. Mówienie nie to jedna z pierwszych okazji oddzielenia się psychicznego od matki. Jest wyrazem rozwoju osobowości dziecięcej. W ten sposób dziecko ma okazję ćwiczyć swoją asertywność i rozwijać pewność siebie. Ponadto maluch może doświadczać wówczas poczucia kontroli nad tym, co się z nim dzieje. Jest to ważny element rozwoju jego poczucia własnej wartości.
Także starsze dziecko często prowokuje rodziców swoim sprzeciwem. Pięciolatek może posunąć się do aroganckiego podważania słów rodzica, krytykowania tego, co dorosły mówi, robi, a nawet jak wygląda. Sytuacje tego typu są dla mam i ojców trudnym wyzwaniem. Nawet wówczas, gdy pamiętamy, że wyrażanie własnego zdania lub sprzeciwu przez przedszkolaka jest ważnym krokiem w rozwoju jego samodzielności oraz umiejętności niezależnego myślenia.

W dalszej części artykułu zapoznamy się z:

• zestawieniem technik dyscyplinowania dostosowanych do stopnia rozwoju dziecka;
• opisem postaw, jakie rodzice powinni przyjmować wobec dziecięcego „nie”;
• wskazówkami profilaktycznymi do wykorzystania przez rodziców w codziennej pracy wychowawczej.

Artykuł stanowi świetny materiał do wykorzystania w ramach pedagogizacji rodziców.

Objętość artykułu: 3 strony.