Podtytuł: Pedagogika współbycia jako fakt i zadanie

Rozpoczynam rozważania o pedagogice współbycia w trzech artykułach ujmujących elementy tej tak ważnej problematyki. Oto ich tytuły: Fenomeny integracji i współbycia ludzi; Radość i sens interpersonalnego współbycia w przestrzeniach przedszkola i szkoły; Regres i postęp. Źródła, niektóre cechy i perspektywy pedagogiki współbycia w doświadczaniu świata.

Na pytanie, czy potrzebna jest jeszcze pedagogika, a więc pedagogika współbycia, skoro tak wiele jej innych nurtów opisano w podręcznikach akademickich (B. Śliwerski, 1998), nie udzielę jednoznacznej odpowiedzi, gdyż należy ona do czytelnika, wychowawcy w przedszkolu, szkole, rodzica, opiekuna, przyjaciela dziecka. Dla mnie pedagogika współbycia jako odmiana personalizmu od dawna jest faktem. Praktykuję ją od zawsze, gdyż najważniejszy dla mnie był (i jest) nie tylko program nauczania, ale człowiek, jego przeżycia, trudności, fascynacje, możliwości, zagrożenia, samopoczucie. Także jego samowiedza i tożsamość rozwijane poprzez poznawanie siebie samego.

Starałam się zatem minimalizować wszelkie biurokratyczne naciski, „uśrednianie oceny” o szkole, uczniu, nauczycielu. Także wszelkie etykietowanie i moralne pozoranctwo imitujące „interesy dziecka”. Wiedziałam od dawna, jak powierzchownie traktuje się pojęcie tożsamości, wykluczając lub ograniczając „udział jednostki w tworzeniu własnego wizerunku osobowego” (o czym pisze Henryka Kwiatkowska), czemu dałam wyraz już przed wielu laty w swych publikacjach, do których nawiązuje i które popularyzuje (we fragmentach) niniejszy cykl: Pedagogika współbycia jako fakt i zadanie (H. Kwiatkowska, 2005).

W artykule Autorka zawarła następujące treści: o człowieku trójskrzydłym i integracji, o sztuce innowacyjnego uczenia się oraz o pedagogice współbycia jako teorii innowacyjnej edukacji i samowychowania. Określiła także przestrzenie pedagogiki współbycia.