W sytuacjach życiowych dzieci pomagają sobie nawzajem, zwykle starsze pomagają młodszym, i – niejako przy okazji – jedno dziecko uczy drugie. Natomiast nauczycielki w przedszkolu są przekonane, że muszą osobiście nauczyć wszystkie dzieci i każde z osobna tego, co zaplanowały. Rzadko lub wcale nie korzystają z pomocy dzieci, które potrafią i wiedzą więcej niż ich koledzy. Jeżeli się na to decydują, to zwykle podczas zajęć plastycznych i technicznych, gdy dzieci np. konstruują makietę osiedla, wykonują ozdoby choinkowe itp. Podczas takich zajęć sprawniejsze dzieci dominują i wyręczają inne w wykonaniu trudniejszych czynności. W wykładzie tym postaram się uzasadnić, że można i trzeba organizować zajęcia, w których dzieci o większych możliwościach umysłowych uczą inne dzieci tego, co potrafią.

W artykule znajdziemy odpowiedzi na następujące pytania:
- Czym się różni proces nauczania zorganizowany przez dorosłego nauczyciela od nauczania przez inne dziecko?
- Czy interakcja z rówieśnikiem lepiej wpływa na rozwój poznawczy dziecka niż interakcja z dorosłym?
- Na co należy zwrócić uwagę, przygotowując zajęcia z małymi pomocnikami, by osiągnąć najlepsze efekty edukacyjne?