Fragment artykułu:
Wybierając pedagogikę jako kierunek studiów, kierowałam się nie tylko chęcią zdobycia uprawnień do wykonywania wymarzonego zawodu nauczyciela. W głównej mierze powodowała mną idea, aby móc wspierać dzieci w rozwoju, nauczyć się stwarzać im jak najlepsze do tego warunki. Ludziom dorosłym, a zwłaszcza nauczycielom, wydaje się, że to dziecko powinno dostosować się do ich myślenia. Bardzo często zapominamy, że każde dziecko rozwija się indywidualnie i nie staramy się zrozumieć jego toku myślenia, a tym bardziej nie podejmujemy trudu dostosowania swojego postępowania do sposobu myślenia dziecka.
Pedagogika steinerowska przekonuje, że należy wspomagać rozwój dziecka we wszystkich dziedzinach: rozwoju woli, myślenia i uczuć. Zanim dziecko rozpocznie proces formalnego kształcenia, powinno poznać wszystkimi zmysłami otaczający je świat. Dzieci uczą się przez naśladowanie dorosłych, przez twórczą, swobodną zabawę, doświadczenie, aktywność artystyczną i słowną. Dlatego wychowanie ma polegać na zaspokajaniu u dziecka naturalnej potrzeby naśladowania. Nakazy i pouczenia nie odniosą rezultatów. Dlatego uważam, że moją rolą jako nauczyciela jest dostarczać dzieciom wielu wzorów, dzięki którym wychowankowie
będą mogli zdobywać nowe umiejętności, rozwijać swoją aktywność. Naśladowanie przyniesie najlepsze skutki podczas zabawy, która jest przecież najważniejszą działalnością dziecka.

W dalszej części artykułu zapoznamy się:

• z opisem doświadczeń Autorki wynikających z pracy z dziećmi z zastosowaniem elementów pedagogiki waldorfskiej;
• z fragmentami książki Barbary Kowalewskiej „Mam czas dla dziecka” oraz z propozycjami do wykorzystania w pracy z dziećmi w niej zawartymi.

Objętość artykułu: 4 strony.