(…) A w niebie, jak to w niebie. Święty Michał Archanioł tym razem zaprosił swoich gości do ogrodu. Ale wszyscy przyjść nie mogli, bo przecież każdy ma jakieś zajęcia. Chociaż bardzo by chcieli, bo kochali świętego Michała i wiedzieli, że gdy on zaprasza, to z jakiegoś bardzo ważnego powodu. Chcieli przyjść zwłaszcza ci, którzy byli u niego ostatnio, kiedy to postawił pytanie, jak można by ludziom pomóc. Anieli, archaniołowie, aniołkowie, anielęta porozsiadali się tam, gdzie chcieli, gdzie było im wygodnie, gdzie im się podobało. Na białej chmurce, na promyku słońca. Święty Michał powiedział: – Dziękuję wszystkim za przyjście. Mieliśmy trzy dni na to, aby się zastanowić: co ludzi najbardziej gnębi? Jak im można pomóc? Teraz czekam na odpowiedź. Zapadła cisza. Wydawało się, że święty Archanioł czeka na próżno. Aniołowie milczeli. Słychać było tylko śpiew ptaków. I gdy zdawało się, że trzeba się znowu rozejść, nagle z jednego z najdalszych kątów ogrodu odezwał się głos: – Oni się boją. Wszyscy zamarli. Zaległa jeszcze głębsza cisza. – Oni się boją! Cienki głosik rozległ się jak grzmot. Wszystkie oczy zwróciły się w stronę, skąd dochodził. Było tam małe, białe anielątko, które teraz powtórzyło, tym razem głośniej, jakby się obawiało, że jego słów nikt nie usłyszy: – Oni się boją!!! – Powiedz, kim są ci „oni”? – święty Michał chciał wiedzieć dokładnie. – Ludzie!