Trudne dzieci, a może trudni rodzice?
Ewa Zielińska
Grudzień 2018
"(...) Do busa relacji Warszawa – Płock wsiada mama z synkiem (lat 5–6), który staje obok mnie i mówi: Tu chcę siedzieć... Mama mówi: Przecież widzisz, że tu siedzi pani… Nic nie pomaga. Dziecko zaczyna tupać i domaga się, abym wstała i ustąpiła mu miejsca. Oczywiście nie wstaję, ale też się nie odz... więcej
Pobierz
Ten plik można pobrać za pomocą przelewu (7.99 PLN brutto) lub za pomocą pobrań dołączanych do miesięcznika BLIEJ PRZEDSZKOLA.
Ewa Zielińska
Wieloletnia nauczycielka wychowania przedszkolnego. Współautorka programów edukacyjnych, publikacji dla nauczycieli, artykułów dla rodziców. Wspólnie z prof. Edytą Gruszczyk-Kolczyńską prowadzi badania nad metodami lepszej efektywności procesu wychowania i kształcenia dzieci w warunkach przedszkola. Jej działalność przyczyniła się do zmiany rzeczywistości przedszkolnej w zakresie wspomagania rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza edukacji matematycznej.
zobacz wszystkie artykuły
zobacz wszystkie artykuły
"(...) Do busa relacji Warszawa – Płock wsiada mama z synkiem (lat 5–6), który staje obok mnie i mówi: Tu chcę siedzieć... Mama mówi: Przecież widzisz, że tu siedzi pani… Nic nie pomaga. Dziecko zaczyna tupać i domaga się, abym wstała i ustąpiła mu miejsca. Oczywiście nie wstaję, ale też się nie odz... więcej
Ten plik można pobrać za pomocą przelewu (7.99 PLN brutto) lub za pomocą pobrań dołączanych do miesięcznika BLIEJ PRZEDSZKOLA.
Ostatnio pobierane
Znajdź dla siebie
lato
wakacje
dyżur wakacyjny
metody
trzylatek
czterolatek
pięciolatek
sześciolatek
matematyka
czytanie
język angielski
integracja
ekologia
technika
plastyka
mowa
muzyka
percepcja wzrokowa
percepcja słuchowa
sprawność ruchowa
kompetencje społeczne
rozumowanie przyczynowo-skutkowe
rozwój manualny
eksperyment
prawo oświatowe
czytanie globalne
zabawa
zjawiska atmosferyczne
"(...) Do busa relacji Warszawa – Płock wsiada mama z synkiem (lat 5–6), który staje obok mnie i mówi: Tu chcę siedzieć... Mama mówi: Przecież widzisz, że tu siedzi pani… Nic nie pomaga. Dziecko zaczyna tupać i domaga się, abym wstała i ustąpiła mu miejsca. Oczywiście nie wstaję, ale też się nie odzywam. Mama tłumaczy się przede mną, mówiąc: Wie pani, on jest niegrzeczny... Będę miała całą drogę kłopot... Faktycznie, przez dwie godziny z tyłu słychać było krzyki, wymuszenia, pretensje, płacz. Nie wytrzymałam i wysiadając w Płocku, odezwałam się: Współczuję pani… Matka odpowiada: On chyba jest nienormalny… To potwór, nie dzieciak… Popatrzyłam na młodą kobietę i powiedziałam: Nie, on jest po prostu rozpuszczony… (...)"
Jeśli jesteśmy bliscy Twojemu sercu, sprawdź, jak możesz nam pomóc zobacz