Dalsza część podtytułu: …między nauczycielami przedszkolnymi a rodzicami ich podopiecznych.
 

Przedszkole jest szczególnego typu instytucją dla wspomnianego w tytule procesu i piszę o tym nie dlatego, że mój tekst kierowany jest do nauczycieli przedszkoli. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak silnie to, w jaki sposób komunikujemy się z rodzicami naszych podopiecznych sprawia, że warunkujemy tym samym postawy dorosłych wobec nas oraz instytucji edukacyjnych w ogóle. Nie ma się co oszukiwać. Nauczyciel może nie wiem jak silnie emocjonalnie angażować się w relacje ze swoimi podopiecznymi, uwielbiać kontakt z nimi, pasjonować się ich każdym, codziennym, a przecież coraz dojrzalszym reagowaniem na doświadczanie świata w warunkach organizowanych przez niego zajęć czy też obserwowanych, a spontanicznych zachowań, a i tak nie jest ani mamą, ani tatą, ani babcią czy dziadkiem, a więc kimś naturalnie mu bliskim. A jednak szczególny poziom zbliżonych do rodzinnych relacji z maluchem może nastąpić – pod warunkiem, że nie będziemy w nachalny sposób zabiegać, specjalnie oczekiwać czy usilnie się domagać tego poziomu.

W artykule poruszono problem relacji między nauczycielami przedszkolnymi, a rodzicami ich podopiecznych. Przeczytamy w nim o rozbieżności postaw, o tym, w jaki sposób powinna przebiegać komunikacja (i od czego winna być uzależniona) oraz zapoznamy się z typologią pozytywnych i negatywnych postaw rodzicielskich wg Marii Ziemskiej.