Bajka psychoterapeutyczna dla dzieci, które boją się wizyty u fryzjera – wraz z nawiązującymi do jej treści zabawami i sytuacjami edukacyjnymi.
Fragment bajki: W leśnym zagajniku nieopodal borówkowej polany mieszkała świnka Inka. Lecz nie była to taka świnka, która lubi taplać się w błotku i ma różowy ogonek zakręcony jak sprężynka. Świnka Inka była maleńką świnką morską, choć wcale nie mieszkała w morzu, tylko w leśnej norce, i nie miała nawet morskiego koloru, gdyż jej długie, długie włoski ubarwione były na biało, czarno i brązowo. Wyglądała więc niczym dzieło malarza, który jakoś nie mógł się zdecydować na jeden kolor i postanowił użyć na raz wszystkich trzech. Włoski świnki Inki były naprawdę imponujące. Błyszczały w słońcu niczym jesienne babie lato, a na wietrze falowały jak zwiewny welonik. Wszyscy zazdrościli śwince tak pięknego futerka, a najbardziej krecik, gdyż jego włoski były raczej mizerne i w dodatku niespecjalnie chciały rosnąć. Lecz bujna grzywa świnki Inki była nieraz wielkim utrapieniem, ponieważ zbyt długie włoski łatwo się plątały i często opadały jej na oczka, zasłaniając grubą kurtyną widok na cały świat. Czasem zdarzało się więc, że świnka o coś się potknęła lub potrąciła kogoś zupełnie niechcący, gdy jej bujna fryzura spłatała jej znienacka figla, zsuwając się gęstą falą na pyszczek. (…)