Bajka edukacyjna dla dzieci, które są zbyt ufne wobec nieznajomych.

"(...) – Tylko nie odchodź za daleko – przestrzegała go wielka rzeka – płyń tak, żebym cię widziała – prosiła, oglądając się na Wiercipiętka. A on gnany chęcią poznania dwoił się i troił, by dopłynąć wszędzie i zobaczyć każdy nowy zakamarek. Cały las był dla niego niczym tajemnicza księga pełna wspaniałych historii i barwnych ilustracji, a za każdym zakrętem kryło się mnóstwo niesamowitych rzeczy – kopczyki termitów i wielkie huby drzewne, powalone konary i bujne paprocie niczym ogromne indiańskie pióropusze oraz inne rozmaite rzeczy, na które Wiercipiętek wprost nie mógł się napatrzeć. Jakby tego było mało, zawsze w wysokiej trawie można było natknąć się na kogoś chętnego do zabawy. A to czapla przechadzała się chwiejnym krokiem na swych długich nogach niczym na szczudłach, to znów wiewiórka ruda kitka migała wśród konarów drzew, jakby chciała się bawić w chowanego. Wystarczyło tylko dobrze się rozejrzeć.(...)"