Bajka edukacyjna dla dzieci, które jedzą zbyt dużo słodyczy.

"W samym sercu dębowego lasu rosło przepiękne rozłożyste drzewo o drobnych listkach. Odkąd zamieszkał tam rój pszczół, wszystkie zwierzątka zaczęły nazywać je śpiewającą lipką, gdyż w gęstych konarach zawsze słychać było jakieś brzęczenie i buczenie, jakby wielka orkiestra stroiła się do koncertu. Pracowite pszczółki od rana do wieczora krążyły po okolicznych łąkach, zbierając kwiatowe pyłki, a potem w swoim gniazdku robiły z nich przepyszny lepki miodzik – prawdziwy przysmak każdego łasucha. Pewnego letniego dnia zachodni wiaterek zapuścił się nad dębowy las, zakołysał czubkami drzew i porwał w dal słodki zapach miodu i jeszcze słodszą piosenkę maleńkich robotnic uwijających się w konarach śpiewającej lipki: "Słodkie łapki, słodkie czułki, my jesteśmy miodne pszczółki. I wstajemy skoro świt, by tak bzykać, bzyku bzyk. W żadnym miejscu w całym świecie nic słodszego nie znajdziecie. Miodku mamy tutaj w bród. To nagroda za nasz trud." (...) Mały miś, jako że był zwinnym i silnym niedźwiadkiem, raz, dwa wpakował się na sam czubek wysokiego drzewa. Pszczółki dały mu kawałek oblepionej miodkiem kory, a jego różowy języczek zaraz zaczął się po niej ślizgać w górę i w dół. Puszek Łakomczuszek miał przy tym tak błogą minkę, jakby niczego więcej do szczęścia już mu nie było potrzeba."