Bajka psychoedukacyjna dla dzieci, które boją się ciemności - wraz z nawiązującymi do jej treści zabawami i sytuacjami edukacyjnymi. Fragment bajki: Wysoko, wysoko na nocnym niebie zawisł wielki złoty księżyc, niczym lukrowany rogal, i ciekawsko zaczął zaglądać do dziupli i norek wszystkich zwierzątek w lesie. Maleńkie gwiazdki rozbłysły milionem delikatnych światełek i mrugały, jakby nadawały szyfrem jakąś sekretną wiadomość. Znak to, że wszyscy powinni już kłaść się do łóżka. Mama myszka weszła do pokoiku Pusi i Trufla z dwoma parującymi kubeczkami gorącego mleka. – Pora spać – zapowiedziała od progu. Na małych mysich buźkach pojawiły się kwaśne minki, gdyż elektryczna ciuchcia dopiero co zdążyła się rozpędzić, a jeszcze tylu pasażerów czekało na stacjach porozkładanych po całym pokoju. – Ale plastelinowy ludek umówił się z misiem i właśnie czeka na pociąg, żeby do niego pojechać – zaczęła tłumaczyć Pusia. – Trudno – odparła mama. – Będą musieli przełożyć spotkanie na jutro. Jest już bardzo późno – dodała stanowczo. Dwie małe myszki grzecznie poskładały wszystkie zabawki w kąt, wypiły mleczko i wskoczyły do swoich łóżeczek. – Mamo, jeszcze kołysanka, nie zapomnij! – przypomniał Trufel. (…) Pusi zrobiło się trochę wstyd, że przestraszyła się zwykłego szalika, lecz Trufel przyznał się, że on też kiedyś polował na czarownicę za zasłonką, a potem okazało się, że to tylko kwiatek na parapecie przybrał taki dziwny kształt. Wymyślił więc na poczekaniu nową zwrotkę kołysanki i zaśpiewał ją Pusi na dobranoc: Kiedy nagle twój pokoik mrok zacznie omiatać, wyobraźnia może wtedy niezłe figle płatać.A gdy księżyc srebrnym okiem łypie zza firanki, strach szykuje się, by zagrać w nocne zgadywanki.(…)