Fragment artykułu:
W pierwszym roku mojej pracy nauczycielskiej, mimo przygotowania pedagogicznego, stanęłam przed grupą dzieci jako nowicjuszka ,,naszpikowana” teorią i ideałami o wychowaniu. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić, nie umiałam znaleźć sobie miejsca, nie wiedziałam, jak mam rozmawiać z dziećmi, jak radzić sobie w sytuacjach trudnych. Byłam przerażona!
Szybko zdałam sobie sprawę, że moje trudności nie są natury dydaktycznej, ale wychowawczej! Niejednokrotnie w swojej praktyce nauczycielskiej bałam się przyznać do niewiedzy, błędu, porażki, aby nie narazić się na krytykę i ostrą ocenę moich kompetencji. Przez lata tkwiłam w przeświadczeniu, że wykształcony nauczyciel musi zawsze wiedzieć, jak sobie poradzić z każdym niesfornym wychowankiem, jak opanować grupę w każdych okolicznościach, jak poprowadzić zajęcia pokazowe, jak rozmawiać z rodzicami na najtrudniejsze tematy itd. Każda wątpliwość, każda nieudana sytuacja niosła za sobą piętno porażki i spadek mojego pedagogicznego autorytetu. Wówczas doszło do dwóch przypadkowych spotkań: z literaturą Janusza Korczaka oraz z programem wychowawczo-profilaktycznym ,,Spójrz inaczej” Andrzeja Kołodziejczyka, Tomasza Kołodziejczyka, Ewy Czemierowskiej. Oba wywarły ogromny wpływ na moje nauczycielskie życie. Każdy z nich zasługuje na odrębną publikację. Dziś słów kilka o Korczaku.

W artykule opisane zostały niektóre z założeń pedagogiki Janusza Korczaka w kontekście autorefleksji nad własnym nauczycielstwem.

Objętość artykułu: 3 strony.