W ciągu kilku ostatnich lat byliśmy świadkami tragicznych wydarzeń w placówkach takich jak przedszkola, szkoły czy ośrodki socjoterapeutyczne – zatem w miejscach stworzonych z myślą o dzieciach czy młodzieży. Ucieczki, gwałty, niedopilnowanie podopiecznych – to tylko nieliczne przykłady. Analizując zaistniałe wydarzenia, wielokrotnie pytano o wychowawców – ich kwalifikacje, poczucie odpowiedzialności, narzędzia, jakie mogli wykorzystać, aby zapobiec nieszczęściom, ich predyspozycje do wykonywanego zawodu. Pytano o wiele. Wiele jednak nie oznacza wszystko. Dlaczego nikt nie spytał o etykę nauczyciela? Co za tym idzie, o jego podejście do wykonywanego zawodu. Być może, gdyby było wiadomo, jaki jest jego stosunek do etyki, pewne kwestie nie wymagałaby aż tak dociekliwych pytań. Pytań, na które odpowiedzi i tak nie zostały udzielone. Czyż nie jest tak, że od nauczyciela lub wychowawcy wymagamy bycia kimś idealnym? Idealnym według naszego subiektywnego odczucia. On nie ma prawa do pomyłki, zaniedbania, zawahania. W naszym społeczeństwie zauważalna jest tendencja do uznawania nauczyciela za osobę o nieskazitelnej moralności. Takie myślenie doprowadza do zrzucania w sytuacjach podobnych do wyżej przywołanych całej winy na wychowawcę lub nauczyciela. To zaś sprawia, że tak naprawdę często odsuwamy się od źródła problemu. Czas zatem, aby zastanowić się, jak to jest z etyką w zawodzie nauczyciela.