Nauczyciele dyscyplinują przedszkolaków lub uczniów, rodzice dyscyplinują dzieci, szefowie – pracowników itp. Jak zrozumieć dyscyplinę? Skąd osoby, które dyscyplinują innych, czerpią władzę?
Nagrody i kary dają ludziom władzę. W konsekwencji, kiedy nauczyciele czy rodzice mówią,
że używają swojego autorytetu w dyscyplinowaniu dzieci, mają na myśli, że korzystają z kar i nagród. Obiecują nagrody, aby skłonić dzieci do preferowanego przez nich zachowania i wymierzają kary (lub grożą ich wymierzeniem), aby pozbyć się zachowań, które im się nie podobają.
(…) Przysłowie mówi: „Dobrymi intencjami jest piekło wybrukowane”. Paradoksalnie, większość dorosłych dyscyplinujących dzieci za pomocą karania i nagradzania kieruje się dobrymi intencjami. Chcą, aby ich dzieci były odpowiedzialne, godne zaufania, uprzejme, życzliwe, kompetentne itp. Rodzice czy nauczyciele po prostu nie znają żadnego  innego sposobu urzeczywistnienia swoich dobrych intencji. Dlatego stosują dyscyplinę w oparciu o strach – kary i zależność – nagrody. Następnie, kiedy odkrywają, że to nie działa, zwykle stwierdzają, że powinni dyscyplinować swoje dzieci jeszcze bardziej zdecydowanie. I trwa to dopóki dzieci nie sprzeciwią się, nie zaczną się buntować, nie zechcą wziąć odwetu.

Z treści artykułu dowiemy się m.in. czym są kary i nagrody (nie tylko z perspektywy nauczyciela czy rodzica, ale i dziecka), jak działają i kary i nagrody i jakie są konsekwencje ich stosowania.