"(...) Co rozbić, żeby dzieci z innych krajów dobrze poczuły się w polskich przedszkolach? Myślę, że to, co zawsze się robi, kiedy przed dzieckiem staje nowe wyzwanie i ma do czynienia z nieznaną sytuacją. Trzeba pokazać, o co w tym wszystkim chodzi. Pozwolić zrozumieć i uczestniczyć w nowym życiu po swojemu. Powoli. Oswoić lęk. (...) Koniecznie trzeba zrobić wszystko, żeby dziecko rozumiało,co się dookoła dzieje. Chodzi o najprostsze komunikaty i słowa, np. chodź, jedzenie, toaleta, ręce. Zawsze podpowiadam, żeby tworzyć proste plansze obrazkowe. Zrozumieją je nowe dzieci, które nie znają języka i nie potrafi ą czytać. Język ciała też ma wielkie znaczenie, bo nowe dziecko skupione jest w głównej mierze na obserwowaniu innych, a mniej na słuchaniu. Są to drobiazgi, np. to, czy nauczyciel zwraca się do nowego dziecka (które niewiele rozumie) łagodnym głosem, czy podchodzi uśmiechnięty. Czy nowe dziecko widzi, że kiedy próbuje się zaprzyjaźnić z rówieśnikami, to nauczyciel życzliwie spogląda w jego stronę. To daje poczucie bezpieczeństwa. Bez tego nie ma co marzyć o starcie w edukacyjną przygodę. (...)"