We współczesnych nurtach wychowania pojawia się refleksja dotycząca bycia obecnym i uważnym na to, co dziecko robi, myśli i czuje w danej chwili oraz sugestia zamiany nauczania na dawanie szans doświadczania. Różnica polega na tym, w jaki sposób zdefiniujemy stymulowanie rozwoju. Możemy je rozumieć jako uczenie, przekazywanie wiedzy lub jako tworzenie środowiska, w którym dziecko może doświadczać, eksplorować. Dorosły daje narzędzia i przestrzeń, ale pozwala, aby dziecko było współautorem efektu. Takie myślenie nie jest nowatorskie – pojawiało się już w klasycznych badaniach i rozprawach psychologów rozwojowych. (...) Rozmowa z dzieckiem jest bardzo ważnym narzędziem w procesie wychowywania. Trzeba jednak odróżnić rozmowę z dzieckiem od mówienia do dziecka. Czasem dziecko, do którego dużo się mówi, to jednocześnie dziecko, z którym wcale się nie rozmawia. Wiele komunikatów, które słyszy, to nakazy, zakazy i pouczenia. To język pełen dyrektywnych komunikatów, które mają służyć regulacji zachowania dziecka, a nie komunikacji i budowaniu porozumienia. Wiele współczesnych nurtów wychowania porusza kwestię komunikatów „nie”, czyli zakazów, sformułowanych właśnie z użyciem zaprzeczenia, zawierających informację, czego dziecko robić nie powinno.