Początki funkcjonowania w społeczności przedszkolnej dla większości dzieci są trudne i frustrujące. Gwałtowne rozstania z mamą i tatą, płacz kolegów z grupy, nowe, nieznane sytuacje i miejsca – w małej głowie rodzi się chaos, poczucie bezradności. Czasem złość i bunt przed zmianami dotychczasowego trybu życia. Nie ma już mamuni lub babci, która w każdej chwili przytuli, pogłaszcze, zrobi naleśnika lub herbatkę… Jest za to pani, która ma pod opieką 25 dzieci, przyzwyczajonych do zupełnie innych sytuacji. Jako młody nauczyciel stanęłam przed trudnym zadaniem objęcia najmłodszej grupy dzieci. Podjęcie takiego obowiązku zachęciło mnie do weryfikacji metod swojej pracy, wykorzystywanych wśród dzieci starszych. Najważniejsza okazała się dla mnie rozmowa z doświadczonymi koleżankami, które z praktyki zaznajomiły mnie z specyfiką pracy w maluchach.

Życie weryfikuje jednak wszystkie zamierzenia. Dzieci na początku pobytu w przedszkolu mają własne zdanie na temat tego co się będzie działo wokół nich.  Perfekcyjnie przygotowane zajęcia nie rzadko utonęły w morzu łez, chusteczek i krzyków.  Jednak codzienna praca przyniosła zamierzone efekty. Dla małego dziecka poczucie bezpieczeństwa jest najważniejsze, a przestrzeganie codziennych rytuałów temu sprzyja. Rano zabawa w kręgu, śniadanie, sprawdzanie obecności, piosenka itd. pozwoliły dzieciom wdrożyć się w działania przedszkolne z mniejszą dozą stresu. Dla postronnego obserwatora takie działania mogą wydać się nudne, jednakże przyniosły one wymierne korzyści. Dzieci wiedziały „co będzie potem”, nie denerwowały się, oczekiwały kolejnych sytuacji. Jeżeli w przedszkolu miało zaistnieć wydarzenie zmieniające ustalony porządek dnia, starałam się najpierw wszystko dzieciom wytłumaczyć, np o zbliżającym się koncercie lub teatrzyku.

Drugim ważnym elementem okazało się tutaj działanie. Dzieci lepią, malują, wydzierają, kleją, rysują, układają, bawią się w kręgu, grupie lub same. Staram się aby dzieci były zajęte, nawet podczas samodzielnej zabawy zachęcam je do działań, nie pozwalając na nudę i samotne stanie w kącie. Rytuał dnia codziennego jest punktem wyjścia dla naszych sukcesów w grupie – poczucie bezpieczeństwa pozwala dzieciom na większa swobodę, podejmowanie nowych działań, a tym samym uczenie się poprzez zdobywanie ciekawych doświadczeń w bezpiecznym dla nich miejscu.  I tak one uczą się otaczającej rzeczywistości a ja uczę się jak wprowadzać je w to wszystko, co jest wokół nas harmonijnie i bezpiecznie.  Bycie młodym nauczycielem ma swoje dobre strony – proces uczenia się jest ciągle otwarty, wiele rzeczy mam jeszcze do sprawdzenia i „przetestowania” w warunkach młodszej grupy. Pewnie że nie obyło się bez popełniania błędów, które są świetnym materiałem do ewaluacji własnych działań.  Teraz już wiem, że niepewność  i poczucie bezradności nie dotyczy tylko maluszków przychodzących do przedszkola, ale także nas, młodych nauczycieli.