25 czerwca dzieci z grupy III i IV wybrały się na długo oczekiwaną wycieczkę do wioski indiańskiej w Szczyrzycu. Długo zastanawiałyśmy się, czy deszcz nie pokrzyżuje nam planów, ale jak się okazało niepotrzebnie. Deszcz przestał padać, a my spokojnie mogliśmy udać się na naszą przedwakacyjną wyprawę, choć byliśmy przygotowani na kaprysy pogody.
Podróż mijała nam bardzo przyjemnie. Śpiewaliśmy znane piosenki, uczyliśmy się nowej piosenki „Niech żyją wakacje”, rozmawialiśmy. Przed wjazdem do miejscowości Szczyrzyce zatrzymaliśmy się w lesie, gdzie znajduje się Diabli Kamień oraz Pustelnia. Pani przewodnik opowiedziała dzieciom legendę związaną z tym miejscem. Jak się dowiedzieliśmy, diabeł, nie mogąc ścierpieć istniejącego w Szczyrzycu klasztoru nawracającego ludzi od grzechu, porwał wielki kamień, by go rzucić na klasztor, jednak modlitwy zakonników i dźwięk bijących na Anioł Pański dzwonów sprawiły, że diabeł stracił moc. Nie mogąc unieść kamienia, upuścił go w lesie, a na ścianach kamienia można podobno dostrzec pięć wgłębień od palców diabła. Widzieliśmy również pustelnię, w której mieszkał pustelnik, który hodował kozy i pszczoły. Obok pustelni stoi niewielka kaplica.

Wioska indiańska, do której w końcu dotarliśmy, zrobiła na nas ogromne wrażenie. Przede wszystkim rozstawione indiańskie namioty, które nazywają się tipi, ogromny namiot, w którym pomieścić się może nawet 50 osób, zwany tio – tipi. Pani przewodnik, ubrana w strój indiański, pokazywała dzieciom różne przedmioty codziennego użytku i opowiadała o ich przeznaczeniu. Widzieliśmy wierna replikę strojów indiańskich, koszule wojenne, tomahawki, noże, torby z surowej skóry, pióropusze, etniczne instrumenty oraz wiele innych przedmiotów. Oprócz zwiedzania tipi na dzieci czekały również inne atrakcje. Wszystkie miały możliwość strzelania z prawdziwego łuku do tarczy, dzieci chodziły po równoważni zwanej „równoważnia Soszonów”, brały udział w zawodach „jaszczurka”, jak również bawiły się w „kręciołka”.
Przepiękne miejsce, otoczone dużą ilością drzew owocowych, zachęcało nasze dzieci do bezpiecznej zabawy na świeżym powietrzu. A jak pysznie wtedy smakowało jedzenie... Niestety, wszystko co dobre, szybko się kończy. Zmęczeni, ale bardzo zadowoleni, musieliśmy pożegnać to wyjątkowe miejsce i wracać do przedszkola. Na pamiątkę zostały nam piękne wspomnienia, wyjątkowe zdjęcia i postanowienie, że jeszcze tam wrócimy.

Lucyna Opido
Nauczycielka Samorządowego Przedszkola Nr 5 w Krakowie