W wigilię św. Jana już od wczesnego zmroku zapalały się setki ogni, przy których zbierali się ludzie. Po polach, łąkach i lasach zrywano zioła, a wśród nich dziurawiec - świętojańskie ziele o szczególnej mocy leczniczej. W zagrodach gospodynie stroiły chaty liśćmi łopianu i bylicy, aby chronić domowników przed chorobami. Wierzono, że ogień, dym i głośne krzyki przepędzą złe moce, a zwłaszcza czarownice. Płomienie z ognia świętojańskiego miały moc oczyszczającą zwłaszcza wtedy, kiedy wrzucano do niego zioła zerwane 23 czerwca. Gdy ognisko przygasało, odważniejsi chłopcy skakali przez nie. Sądzono, że im wyżej się skoczy, tym lepsze będzie zdrowie i tym większe będzie sprzyjało szczęście. Stałym elementem było wyplatanie wianków  przez dziewczęta i puszczanie ich na wodę oraz ozdabianie głów pięknymi wianuszkami. Podczas tej nocy uaktywniały się też wszelkie siły zła. Starano się trzymać z daleka od czarownic, a kogo podejrzewano o nieczyste moce poddawany był próbom „miotły” oraz „wody”. O północy w tę jedną jedyną noc w roku wyruszano w las  na poszukiwanie kwiatu paproci.

Staraliśmy się tego dnia zachować wszystkie dawne obrzędy. Pogoda nie dopisała nam w ustalonym terminie, więc  wszystko to zastąpiliśmy odpowiednią scenografią. Była wycieczka nad rzekę oraz zabawy z piłkami. Przy dźwiękach ludowych pieśni takich jak „Poszło dziewczę  po ziele" , „Cyt, cyt” tańczyliśmy do tych melodii z rekwizytami. Mamusie Julki oraz Mateusza plotły dla dziewczynek wianki. Dziękujemy im za pomoc po raz kolejny. Były” czarownice”, skoki przez ognisko chłopców oraz chłopców z dziewczynkami, opowieści i ciekawostki jak to dawniej bywało, wysłuchaliśmy bajki „Kwiat paproci”, szukaliśmy kwiatu paproci, dziewczynki puszczały wianki na wodę, a chłopcy je łapali.