Kochamy zimę przed Bożym Narodzeniem. Ale gdy trwa zbyt długo tęsknimy do wiosny. W tym roku mróz dał się nam we znaki, toteż postanowiliśmy wraz z ukochanymi dziadkami wyprosić uciążliwego gościa.

        Gdy na sali zapadła cisza przybyła do nas Królowa Śniegu. Straszyła mrozem i soplami, przywoływała swoich dworzan.  W tłumie gości pojawiła się choineczka, która drżąc z zimna opowiedziała o tym, co czują zimą inne drzewa. Wrzaski obudziły misia, który wyrwany z zimowego snu, pytał zajączki, co się dzieje? Dzieci prosiły Zimę, aby choć trochę złagodniała dla ludzi i zwierząt.

        Królowa Śniegu zaskoczona wymówkami przyrzekła powrócić do swojego pałacu i odwiedzić nas dopiero za rok. Ale Zima, jak to Zima nie miała ochoty odejść. Więc nie uwierzyliśmy jej obietnicom. Przedszkolaki i seniorzy wspólnie zatańczyli „Zimowy taniec” i zagrali na instrumentach perkusyjnych w rytm słyszanej melodii. Żegnając Zimę, dzieci wraz z dziadkami próbowały ją zagłuszyć dźwiękiem dzwoneczków. Następnie wybrały się na spacer przy muzyce chcąc sprawdzić, czy aby na pewno Zima „pakuje walizki”.

        Z topniejącego już śniegu, wspólnie z dziadkami „ulepiliśmy” rodzinę bałwanków i zatańczyliśmy „Bałwankowy taniec”. To one jako pierwsze poczuły powiew nadchodzącej Wiosny, toteż niezwłocznie ruszyły w drogę. Saneczkami - z niedźwiedziem polarnym -  uciekły na biegun północny.

        A my, „chowając do szafki rękawiczki i czapki”  pomachaliśmy Zimie na pożegnanie. Wróci do nas za rok. Aby nie było jej smutno - wspólnie z dziadkami – upamiętniliśmy Królową Śniegu pracami plastycznymi nt jej uroków.

Jolanta Andruszkiewicz, Urszula Łaszcz

MP „Słoneczna Ósemka”