Pracę nauczyciela można przyrównać do pracy budowniczego, który wznosi delikatną konstrukcję. Na początku, zanim pojawią się pierwsze ściany i sufit, budowla potrzebuje rusztowań. Potem, kiedy jest gotowa do utrzymania się samodzielnie, wystarczą podpory, ale we właściwych miejscach. Ważne, by podpory nie były zbyt silne, bo to groziłoby przewróceniem konstrukcji. Ważne też, by nie przejęły całego jej ciężaru, tak żeby konstrukcja mogła potem samodzielnie stać. Podobnie rozwijające się dziecko potrzebuje podpory w „odpowiednich miejscach”.

Najbardziej rozpoznawalną cechą nauczyciela przedszkola/szkoły Montessori jest praca indywidualna z dzieckiem i nauczanie w małych grupkach. Podczas zajęć pedagog przebywa wśród dzieci, które są skupione na własnych działaniach. Jedne przychodząc rano do przedszkola, wiedzą już, co będą robiły w ciągu dnia, inne „pobudza” do działania jakiś przedmiot. Witają się z nauczycielem uściskiem dłoni i znajdują sobie zajęcie. Dziecko jest aktywne z natury, nie trzeba go zachęcać do działania.

W artykule o samodzielności dziecka i roli nauczyciela jako przewodnika w jej kontekście. Przeczytamy także o zasadzie „wszystko w swoim czasie”, czyli o wprowadzaniu dziecka w następne obszary wiedzy i umiejętności nie zgodnie z jego wiekiem, lecz gotowością. Ponadto o obserwacji jako o głównym zadaniu nauczyciela oraz o tworzeniu właściwej atmosfery (budowaniu przestrzeni do działania).